Skip to content
Annelies Timmermans staat haar mannetje in de wereld van de autodemontage
Op en top vrouw tussen autowrakken en smeer
Toen veertien jaar geleden haar man overleed, gunde Annelies Timmermans zich niet veel tijd om bij de pakken neer te gaan zitten. Ondanks haar grote […]
VBW.0620.1770

Toen veertien jaar geleden haar man overleed, gunde Annelies Timmermans zich niet veel tijd om bij de pakken neer te gaan zitten. Ondanks haar grote verlies en verdriet zette zij haar schouders eronder. Het resultaat? Een gezond bedrijf. Dat dit niet zonder slag of stoot ging, mag een understatement heten.

Tekst Sjaak van Hal

Fotografie: Verse Beeldwaren

Zodra we het terrein met keurig gerangschikte autowrakken betreden, knipperen we even met de ogen. Hier geen eigenaar in een gevlekte overall en veiligheidsschoenen, maar een keurig geklede dame met open schoentjes en hoge hakken, de lippen gestift en de nagels rood gelakt. “Zo loop ik er altijd bij”, zegt Annelies Timmermans. “Goed uitkijken waar je loopt, dan kan er niets gebeuren, maar jullie zijn niet de enigen die zich daarover verbazen, hoor. Bezoekers lopen mij hier regelmatig straal voorbij, op zoek naar de baas. Dat leidt regelmatig tot grappige misverstanden.”

Praatstoel

Annelies zit direct op haar praatstoel. De ene na de andere anekdote passeert de revue en uit alles blijkt haar enthousiasme, humor en tomeloze energie. Zijn dat de eigenschappen die je als vrouw nodig hebt in de mannenwereld die de autodemontage ontegenzeggelijk is? “Belangrijk is dat je jezelf bent in dit vak”, zegt ze. “Als je gemaakt doet, prikken mensen daar zo doorheen. Toen mijn man Gerard – ‘Sjra’ op zijn Limburgs – plots wegviel, hij was pas 58, ontstond er een lastige situatie. Hij had het bedrijf altijd geleid. Ik deed op de achtergrond wel de administratieve taken: de boekhouding, vergunningen aanvragen: dat werk. Daarnaast werkte ik als gastvrouw in het ziekenhuis. Sjra had met vijf broers samengewerkt en die stonden niet bepaald te juichen toen ik kenbaar maakte de leiding te willen overnemen. Het was het begin van veel strubbelingen.”

Page image

Knokken

Over de details wil Annelies het niet hebben, maar zij heeft moeten knokken voor haar positie en haar bedrijf. “Ik zou een boek kunnen schrijven over die tijd, maar dat houd ik voor mezelf.” Dat is letterlijk en figuurlijk, want Annelies houdt al jaren een dagboek bij. Om kort te gaan: de zwagers verlieten het bedrijf, enkele van hen overleden in korte tijd en Annelies probeerde intussen de boel goed op de rails te krijgen. Naast veel steun van haar dochter Jolanda en schoonzoon Peter kreeg zij daarbij hulp van een goede vriend van haar man, die een metaalrecyclingbedrijf heeft. “Zijn vrouw was ook net overleden, dus wij zaten in hetzelfde schuitje. Dit resulteerde in een vriendschap voor het leven.”

Bijzondere plek

Autodemontage Timmermans ligt aan de rand van een prachtig natuurgebied ten oosten van Roermond dat doorloopt tot in Duitsland. “We genieten dagelijks van deze mooie omgeving”, zegt Annelies. “Regelmatig spotten we hier hazen, vossen en reeën en als er een vogel in een auto zit te broeden, laten we dat wrak ongemoeid. Ons bedrijf is niet meer zo groot als in de gouden jaren van de autodemontage, maar mijn enige medewerker Arthur en ik verdienen er een prima boterham mee.” De komst van Arthur blijkt ook een bijzonder verhaal, dat speelde in de roerige tijd waarin Annelies het roer overnam. “Onze toenmalige chauffeur werd langdurig ziek, dus we hadden een nieuwe medewerker nodig. We namen toen een Poolse man aan en wat denk je: de zondagavond voordat hij zou beginnen, kreeg hij een auto-ongeluk. Dat verzin je toch niet! Hierna meldde Arthur zich voor de baan. Wij bleken direct de juiste klik te hebben en je wilt niet weten hoe lekker dat werkt. Hij is scherp met zijn hoofd en geliefd bij de klanten. Arthur is mijn enige medewerker, maar we gaan als familie met elkaar om.”

Page image

Klein maar fijn

Een rondje over het terrein laat zien dat Annelies en Arthur hun zaakjes netjes voor elkaar hebben. “Er staan nu relatief veel autowrakken, maar dat heeft te maken met de lage metaalprijzen van het moment”, legt Annelies uit, “dus wachten we nog even met het transport naar het shredderbedrijf.” De aanvoer komt voor het grootste deel van particulieren. Daarnaast komen er uiteraard ook schadeauto’s binnen en auto’s die de handel afstoot. De gouden tijden van weleer zijn voorbij, maar de huidige kleinschaligheid vind ik veel prettiger werken. We doen nu zo’n driehonderd auto’s per jaar. Klein maar fijn en geen stress. Het is maar net waar je genoegen mee neemt.” In een van de loodsen zien we een droogleg-unit staan van ARN. Annelies: “Mijn dochter en schoonzoon waren op wintersport en kwamen langs de fabriek die deze installaties bouwt. Toen ze vertelden dat wij er een op het bedrijf hebben staan, kregen ze meteen een hele rondleiding. Wij behoren trouwens tot een van de eerste autodemontagebedrijven die zich bij ARN aansloten.”

“Sommige mannen nemen niets aan van een vrouw. Of ze zeuren over de prijs van een onderdeel. ‘Nou, dan neem je het toch lekker niet’, zeg ik dan.”

Klandizie uit heel Nederland

Het blijft een bijzonder beeld: de tiptop verzorgde Annelies tussen haar autowrakken. Maar vergis je niet, zij staat beslist haar mannetje, ook als het weleens wat onvriendelijk dreigt te worden. “Onze klanten komen overal vandaan, zeker nu we ook actief zijn op internet en Marktplaats. Een tijdje geleden kwam er een Deen langs die op onze website een Morris Marina had zien staan. Tijdens een bezoek aan Nederland kwam hij speciaal naar ons toe voor onderdelen. En laatst nog verkochten we via Marktplaats twee oldtimers, een Volvo en een Toyota. Die klant kocht deze auto’s voor zijn privéverzameling en stelde ze tevens beschikbaar als lesmateriaal op een school voor automonteurs in het noorden van het land. Ook leveren we wrakken aan de brandweer van Venlo om op te oefenen.” Naast veel tevreden klanten maakt Annelies soms ook vervelende dingen mee. “Sommige mannen nemen niets aan van een vrouw. Of ze zeuren over de prijs van een onderdeel. ‘Nou, dan neem je het toch lekker niet’, zeg ik dan. Maar ze moeten niet proberen weg te rijden zonder te betalen, dan hebben ze aan mij een slechte. Als ze mij dan met een dynamo in mijn hand zien staan, bedenken ze zich wel.” Of Annelies die dynamo echt zou gooien? “Wat denk je zelf?”, zegt ze lachend.

Deel dit bericht op je kanalen

Nieuwsbrief

Wilt u op de hoogte gehouden worden?

Dit veld is bedoeld voor validatiedoeleinden en moet niet worden gewijzigd.