In Europa hebben we de afspraken rondom afgedankte auto’s centraal geregeld. Dat is niet overal het geval… Australië kent bijvoorbeeld geen nationaal beleid rondom End-of-Life Vehicles (ELV’s). Waarom is dat er niet en wat zijn de gevolgen van de Australische manier van organiseren? Green Light is down under op onderzoek gegaan.
In Europa hebben we de ELV-richtlijn. De Europese wet- en regelgeving rondom afgedankte auto’s bestaat sinds de eeuwwisseling en heeft in twintig jaar tijd veel voor elkaar gekregen. In veel andere delen van de wereld kijken ze een tikje jaloers hoe wij het hier in Europa hebben georganiseerd. Neem Australië. In dat land bestaat er geen overkoepelende wet-en regelgeving. De industrie moet zelf zorgen voor een nette, milieuvriendelijke verwerking van afgedankte auto’s. Marktwerking staat voorop. In de praktijk betekent het dat veel ‘recycleraars’ het puur gemunt hebben op waardevolle materialen – metalen, bruikbare reserve-onderdelen – en daarna het waardeloze karkas achteloos dumpen. “Een van de grootste gevolgen van het afvalbeleid gebaseerd op vrijwilligheid is de competitie tussen legale en illegale recyclingsectoren”, schreven onderzoekers van The Australian National University in Canberra al in 2017. “De illegale partijen volgen niet de milieustandaards en bieden vaak hogere prijzen voor de ELV, als gevolg van lagere recyclingkosten. Dit heeft als gevolg dat grote hoeveelheden ELV-afval niet de juiste verwerking krijgen”. Hoewel nationale ELV-regelgeving ontbreekt, bestaan er in Australië wel regels rondom de verwerking van schadelijke stoffen en afgedankte batterijen, maar ook daar houdt de zwarte handel zich nauwelijks aan.
Ontoereikend
Dat de huidige Australische aanpak niet tot rooskleurige cijfers leidt, onderschrijft David Nolan, directeur van de ARAA (The Auto Recyclers Association of Australia). Volgens hem ondergaat slechts zestig procent van de afgedankte auto’s in Australië een verwerkingsproces. Voor vier op de tien ELV’s ligt dus geen (nette) demontage in het verschiet. Op jaarbasis eindigt er in Australië tot 300.000 ton aan non-metalen op de afvalberg. Nolan moet tot zijn spijt betuigen dat Australië wereldwijd niet uitblinkt op het gebied van ELV-regulering. “Vergeleken met Japan, China, Europa en de VS is het Australische regelgevingssysteem voor voertuigrecycling totaal ontoereikend”, liet Nolan vorig jaar weten in een interview.
Geen nationaal beleid
Nolan krijgt bijval van Geoff Gwilym, de directeur van de Victorian Automobile Chamber of Commerce (VACC). “Het is beschamend dat Australië momenteel geen nationaal beleid heeft met betrekking tot autowrakken”, zegt hij. “Dit gebrek aan beleid maakt de autorecyclingsector kwetsbaar voor milieuovertredingen en malafide handelaars.” Australië telt ongeveer 2.000 autorecyclingbedrijven waarvan maximaal 400 op de juiste manier omgaan met ELV’s, is de schatting. In 2018 werden er in Australië 800.000 auto’s afgedankt en in 2019 zelfs een miljoen.
‘Dreigende milieuramp’
De VACC is de laksheid van de nationale overheid behoorlijk zat. In 2014 deed het al een verbetervoorstel in de vorm van een gedegen rapport. Er veranderde echter niets. Vorig najaar volgde een hernieuwde poging in de vorm van een voorstel voor betere regelgeving en milieustandaards rondom ELV’s. In het voorstel trekt een getergde VACC fel van leer: “Decennialang hebben de staat en federale overheden het vraagstuk van de implementatie van een ELV-beleid ontkend. In tegenstelling tot andere ontwikkelde landen heeft Australië geen beleid met betrekking tot ELV’s en daarmee heeft het geen idee welke milieuramp er voor ons land dreigt.” De VACC is in het ELV-debat geen kleine speler. Het vertegenwoordigt 5.500 leden verspreid over twintig automotive sectoren in de zuidoostelijke deelstaat Victoria. Met miljoenenstad Melbourne binnen de gelederen leeft ongeveer een kwart van de Australische bevolking in Victoria.
Op de agenda
Negen aanbevelingen doet de VACC in haar voorstel uit 2019. Belangrijkste speerpunt is dat de verwerking van ELV’s wordt opgenomen in de aankomende nationale milieuwetgeving, de Environment Protection Regulations (EPA). Gek genoeg was in de EPA in eerste instantie helemaal geen plek ingeruild voor ELV-recycling. De VACC noemt een dergelijke ‘officiële milieu-erkenning van autowrakken als een afvalproduct binnen de concept EPA-regelgeving’ noodzaak. Ook wil het dat de EPA meer duidelijkheid biedt over handhaving en naleving rond het verwerken van autowrakken. De VACC spreekt over ‘prikkels die de doelstellingen van legitieme afvalrecycling ondersteunen met als doel positieve ecologische en sociale resultaten te behalen’.
Een stap dichterbij
Als belangrijke stap naar een landelijke uitrol introduceert de VACC in juli 2021 haar eigen milieurichtlijnen rondom ELV-recycling in de eigen deelstaat. Die richtlijnen zijn tot stand gekomen in overeenstemming tussen de Victoriaanse EPA en de Automotive Dismantlers and Recyclers Division (ADRD), een divisie van VACC. Bij bewezen succes hoopt de VACC dat haar richtlijnen in andere deelstaten navolging krijgen. Die kans lijkt steeds groter nu ook de landelijke overheid haar interesse heeft getoond in het project. Een nationaal ELV-programma gloort – na jaren getouwtrek – opeens aan de Australische horizon.
Afvalberg
Volgens de VACC stuurt elke Australiër op jaarbasis gemiddeld 690 kilo aan afval naar de afvalberg. Daarmee is het land de op een na grootste vervuiler ter wereld. De VACC wijdt dat aan de grote aantallen ELV’s die op de afvalberg belanden. Alleen al in de eigen deelstaat Victoria wordt er 63.000 ton plastic gestort afkomstig uit ELV’s. Op landelijk niveau is dat zelfs 243.000 ton.
Innovatiekracht
Het demonteren van elektrische auto’s is een vak apart. Werken met hoog voltage onderdelen vraagt om specialistische kennis en apparatuur. In Australië is daar vanzelfsprekend ook behoefte aan, maar door het versnipperde netwerk van ELV-verwerkers ontbreekt in het land een duidelijk front naar buiten. In combinatie met het gebrek aan nationale wet- en regelgeving blijft het voorlopig een uitdaging of de kennis en kunde – afkomstig van voornamelijk autofabrikanten – op de juiste plekken belandt.
Kent u ARN al?
